Roberto Melis – Sa fubba diletantìstica in Sardigna: passione, valores e gana de istare paris. Sa fubba fata in sas biddas nostras, chi li namos diletantìstica, est cosa de importu mannu. Sunt in medas sos zòvanos chi nde sunt interessados in donzi parte de s’ìsula nostra. Ma b’at puru zente manna, ca bi sunt puru sos allenadores e sos dirigentes, ma fintzas sos amantiosos chi andant a si abbaidare sas partidas. Dae sas biddas pius minores a sas tzitades, cada chida b’at partidas de pallone in totue. Su pallone, chi paret unu traste de nudda, est cussu chi aunit totu custa zente e chi faghet nàschere mamentos de amigànsia. Sa fubba diletantìstica est una manera de si allenare po sos pitzinnos, ma fintzas de diventare carchi borta talentos de su tempus bennidore, mancari arribande a zogare in iscuadras famadas. Sos campos isportivos sunt unu logu ube si creschet totu paris, si imparant sas règulas de su jogu, ma puru de sa vida, ube si imparat a rispetare sos àteros e si imparat a istare in cumpanzia.

Gianfranca Piras – In custa puntada de “Pìndulas de cultura” bos chèrgio faeddare de unu mitu chi dae mìgias de annos at semper ammajadu (“incantato”) sos òmines: su mitu de Atlàntide. Bene o male lu connoschimus totus: Atlàntide fiat un’ìsula ispantosa e rica, e unu cataclisma nche l’at ispèrdida de improvisu “in tempus de una die e de una note orrorosa”.

Su nùmene Atlàntide benit dae Atlante, chi fiat su fìgiu de Poseidone, sa divinidade de su mare. Platone, chi est su primu chi at faeddadu de custu mitu 400 annos in antis de nàschere Gesùs Cristu, narat chi Atlante est istadu su primu re de custa ìsula, e l’at dadu su nùmene suo.